Θαυματουργή επούλωση του αγκώνα
Ημίθεοι στα λευκά, και μαλακίες. Η δουλειά μας ως παιδίατροι είναι πολύ μη θεαματική. Γινόμαστε μόνο για λίγο ήρωες όταν πρόκειται για τον "αγκώνα της νταντάς".
Κανονικά, η καθημερινή μας αντιμετώπιση είναι τόσο συναρπαστική όσο το 156ο γερμανικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου της Μπάγερν Μονάχου: επαγγελματική αλλά προβλέψιμη, βαρετή αλλά συνήθως επιτυχημένη. Ωστόσο, υπάρχει μια περίπτωση στην παιδιατρική όπου γινόμαστε για λίγο ήρωες με μια μόνο "μαγική κίνηση": ο αγκώνας της νταντάς.
Η πάθηση είναι σχετικά συχνή και εμφανίζεται σε βρέφη, συνήθως μεταξύ ενός και τεσσάρων ετών. Ένα ξαφνικό τράβηγμα στο αντιβράχιο (για παράδειγμα όταν παίζουμε "Engele, Engele flieg" ή όταν το παιδί αψηφά και πέφτει ενώ το κρατάμε από το χέρι) οδηγεί σε μια λεγόμενη υποστροφή, δηλαδή σε μερική εξάρθρωση του οστού του αντιβραχίου στην άρθρωση του αγκώνα.
Το αποτέλεσμα: το χέρι κρέμεται λίγο-πολύ χαλαρά και το παιδί δεν μπορεί πλέον να το κινήσει και παραπονιέται για πόνο. Συνήθως, δεν απαιτούνται περαιτέρω διαγνωστικές εξετάσεις, ιδίως ακτινογραφίες, εάν η αιτία του ατυχήματος είναι σαφής. Το παιδί τοποθετείται στην αγκαλιά ενός γονέα και το αντιβράχιο τοποθετείται γρήγορα στη θέση του. Μετά από λίγα λεπτά, το παιδί μπορεί να κινήσει ξανά κανονικά το χέρι και είναι ανώδυνο.
Και εμείς οι γιατροί απολαμβάνουμε την ηρωική μας στιγμή :-).
Περαιτέρω ενδιαφέρουσες συμβουλές
Ξεπερνώντας την απογοήτευση
Norbert F. Schneider, κοινωνιολόγος και ερευνητής της οικογένειας σε συνέντευξή του στο "Der Spiegel"
Κοινή ρηγμάτωση
Σήμερα ένα θέμα από την κατηγορία: "Ενοχλητικό, αλλά δεν είναι κακό" Και όχι, δεν μιλάμε για τον γιατρό. Αλλά για το σπάσιμο των αρθρώσεων.
Remo Largo
"Το παιδί δεν ανήκει στους γονείς του, αλλά στον εαυτό του. Δεν γεννήθηκε για να εκπληρώσει τις προσδοκίες των γονέων του, αλλά για να γίνει το ον που του ενυπάρχει. Είναι ευθύνη των γονέων να το καταστήσουν αυτό δυνατό"